آیا داستان فطرس حقیقت دارد؟

آیا داستان فطرس ملك و این كه به وسیله امام حسین (ع) شفاعت‏شد، حقیقت دارد؟ به نظر می‏رسد، این اشكال به آن وارد است:
اگر فطرس فرشته بوده، پس از مجردات بود و توانایی سرپیچی نداشت تا رانده شود و به وسیله امام حسین (ع) شفاعت گردد .

    این فرشته دارای ١٨٠٠٠ بال است و بین هر بال او تا بال دیگرش ۵٠٠ سال راه است.او به فکر افتاد که آیا بالا تر از عرش چیزی هست یا نه .خداوند بال های او را دو برابر کرد و به او وحی کرد که حال پرواز کن و به سوی من آی.ملک ٢٠٠٠٠ سال پرواز کرد ولی هنوز به سر یکی از قوائم عرش هم نرسید.باز خداوند بالهای او را دو برابر کرد.آن فرشته با ٧٢٠٠٠ بال پرواز کرد.باز هم به عرش نرسید.او به تعداد ٣٠٠٠٠ بال به پرواز خود ادامه داد باز به عرش نرسید.در این هنگام خداوند به او وحی کرد ای خرقائیل اگر از حالا تا قیامت با تمام بال ها با همه ی قدرتت پرواز کنی به من نخواهی رسید.در این هنگام خرقائیل از حیرتش گفت: (سبحان ربی الاعلی ) 

ایا قبل از حضزت آدم (ع)انسانهایی در زمین زندگی می کردند؟شاید این سوال بسیاری از خوانندگان باشد و یا حتی به ذهن بسیاری از خوانندگان خطور کرده باشد.براستی قبل از خلقت آدم (ع)چه کسانی در زمین ندگی می کردند؟از چه آیاتی می توان پاسخ این سوالات را دریافت کرد؟مرحوم علامه طباطبایی(ره)در ذیل یکی از ایات سوره نسا می فرماید:از ظاهر سیاق برمی اید که مراد از “نفس واحده”آدم(ع) و مراد از “زوجها”حواست که پدر و مادر نسل انسانند و ما نیز از نسل آنها هستیم. و به طوریکه از ظاهر قرآن کریم بر می آید،همه افراد نوع انسان به این دو تن منتهی می شوند.از آیه شریفه روشن می شود که نسل از انسان تنها به آدم و همسرش متنهی می شود. و جز این دو نفر هیچ کس دیگری در انتشار این نسل دخالت نداشته است.دانشمندان زمین شناسی و به اصطلاح ژئولوژی معتقدند که عمر نوع بشر بیش از میلیونها سال است و برای این گفتار خود از فسیل و نیز اسکلت سنگ شده انسانهای قدیمی دلایلی آورده اند که عمر هریک از آنها طبق معیارخای علمی خودشان بیش از پانصد هزار سال است.این اعتقاد ایشان است.اما ادله ای که آورده اند قانع کننده نیست.دلیلی نیست که بتواند این احتمال را رد کند که این اسکلت های سنگ شده مربوط به یکی از ادواری است که انسانهایی که در زمین زندگی می کردندچون ممکن است چنین بوده باشد.اما دوره ما انسانها متصل به دوره فسیلهای نامبرده نباشد.بلکه ممکن است انسانهایی قبل از آفرینش آدم ابوالبشر(ع) در زمین زندگی کرده و سپس منقرض شده باشند و این پیدایش انسانها و انتقراضشان تکرار شده باشد.تا پس از چند دوره نوبت به نسل حاضر رسیده باشد.ممکن است از بعضی ایات شریفه قرآن استنباط شود که قبل از افرینش حضرت آدم و نسل او،انسانهایی دیگر در زمین زندگی می کرده اند.

آيا وجود بشقاب پرنده‌ها، از نزديكي «ظهور» حكايت دارد؟!

يادداشتي دربارة كتاب «فرازميني‌ها در آيات و روايات»

مجيد راسخي

كتاب فرازميني‌ها در آيات و روايات، پژوهشي تازه و تحقيقي نو در عرصه دين‌پژوهي به شمار مي‌آيد. اين كتاب درصدد بررسي موجودات فرازميني و مسئله بشقاب پرنده‌ها و ارتباط آ‌ن‌ها با ساكنان زمين است. در بخش اول كتاب نويسنده محترم به بررسي تاريخچه وجود بشقاب‌پرند‌ه‌ها در غرب مي‌پردازد و با ذكر شواهد و مدارك مربوط به وجود بشقاب پرنده‌ها، وجود چنين موجوداتي را كاملاً پذيرفتني مي‌داند. مشاهدة بشقاب‌پرنده‌ها توسط افراد مختلف پيش از دهه چهل ميلادي و بعد از آن، وجود شكل‌هاي عجيب و غريب هندسي در نقاط جهان و بررسي صحبت‌هاي كساني كه ادعاي ربوده شدن توسط موجودات فضايي را داشته‌اند، از جمله مدارك و شواهد كتاب به شمار مي‌رود.

پارسه یا تَختِ جَمشید نام یکی از شهرهای باستانی ایران است که سالیان سال پایتخت تشریفاتی امپراتوری ایران در زمان امپراتوری هخامنشیان بوده‌است. باور تاریخدانان بر این است که اسکندر مقدونی سردار یونانی در ۳۳۰ پیش از میلاد، به ایران حمله کرد و پارسه را به آتش کشید ^[۱] و احتمالا بخش عظیمی از کتابها، فرهنگ و هنر هخامنشی را با اینکار نابود نمود. با این‌حال ویرانه‌های این مکان هنوز هم در مرودشت در نزدیکی شیراز مرکز استان فارس برپا است و باستان شناسان از ویرانه‌های آن نشانه‌های آتش و هجوم را بر آن تایید می‌کنند.

این مکان از سال ۱۹۷۹ یکی از آثار ثبت شدهٔ ایران در میراث جهانی یونسکو است.

نبشته­ های باستانی

نبشته ­­ی آریارمنه

آریارَمنَه - اَريَه رَمنَه - آریارَمنَ - آریارَمنا - آریارامنه - اَريارمنِس

کوروش بزرگ (۵۷۶-۵۲۹ پیش از میلاد)، همچنین معروف به کوروش دوم نخستین شاه و بنیانگذار دودمان شاهنشاهی هخامنشی است. شاه پارسی، بهخاطر بخشندگی، بنیان گذاشتن حقوق بشر، پایهگذاری نخستین امپراتوری چند ملیتی و بزرگ جهان، آزاد کردن بردهها و بندیان، احترام به دینها و کیشهای گوناگون، گسترش تمدن و غیره شناخته شدهاست.

ایرانیان کوروش را پدر و یونانیان، که وی سرزمینهای ایشان را تسخیر کرده بود، او را سرور و قانونگذار مینامیدند. یهودیان این پادشاه را به منزله مسحشده توسط پروردگار بشمار میآوردند، ضمن آنکه بابلیان او را مورد تأیید مردوک میدانستند.

اخدود به گودال‏ها و خندق‏های بزرگ گویند.منظور آیات 4 - 8 سوره بروج و خندق‏های عظیمی است که مملو از آتش بود تا شکنجه گران مؤمنان را در آن بیفکنند و بسوزانند.معروف این است که ذونواس آخرین پادشاه حمیر (حمیر یکی از قبایل معروف یمن بود) به دین یهود در آمد و گروه حمیر نیز از او پیروی کردند و یهودی شدند. مدتی بر این منوال گذشت تا به او خبر دادند که در سرزمین نجران (در شمال یمن) هنوز گروهی بر آیین نصرانیت باقی هستند، یهودیان ذونواس را تحریک کردند تا اهل نجران را وادار به پذیرش آیین یهود کند.ذونواس وارد نجران شد ساکنان آن جا را جمع و دین یهود را بر آنان عرضه کرد، اما آن‏ها زیر بار نرفتند، حاضر شدند بمیرند، ولی از دین خود بر نگردند. ذونواس دستور داد خندق بزرگی حفر کنند، آن را پر از هیزم کردند و آتش زدند گروهی از نصارا را زنده زنده در آتش انداختند و سوزاند و گروهی را با شمشیر کشتند و قطعه قطعه کردند.(1)پی نوشت‏ها: 1. ماجرای فوق به صورت‏های مختلف در بسیاری از کتب تفسیر و تاریخ آمده است از جمله کتاب مجمع البیان؛ تفسیر ابوالفتوح؛ تفسیر کبیر فخر رازی، تفسیر قرطبی و ابن هشام در سیره ج 1، ص 35 و ج 26، ص 337.

حضرت عیسی علیه السلام یکی از پیامبران اولوالعزم خداوند است. از ویژگی‌های این پیامبر بزرگ آن است که بدون داشتن پدر، از مادری به نام حضرت مریم به دنیا آمده است. پس از آنکه با اراده خداوند متعال، عیسی چشم به دنیا گشود و تهمت‌های فراوان مردم به سوی حضرت مریم سرازیر شد، مریم مأموریت یافت که پاسخ به هر گونه شبهه و سوالی را به نوزاد در گهواره واگذار کند.

با قدرت پروردگار، عیسی از داخل گهواره لب به سخن گشود و خود را چنین معرفی کرد: قال انی عبدالله اتانی الکتاب و جعلنی نبیا (من بنده خدا هستم، او به من کتاب آسمانی داده و مرا پیامبر قرار داده است.)
در قرآن، حضرت عیسی علیه السلام یکی از بندگان شایسته خدا ذکر شده است که با اراده خداوند در عوالم بالا حضور دارد و در زمان ظهور آخرین امام معصوم شیعه - حضرت مهدی علیه السلام - و در تشکیل حکومت عدل جهانی او شرکت خواهد داشت.
گوشه هایی از زندگانی حضرت عیسی علیه السلام در قرآن کریم مطرح شده است؛ به عنوان نمونه آیات 16 تا 36 سوره مریم که بازگو کننده صحنه های پس از ولادت حضرت عیسی است.

رسالة النجاشي
 

پیامبر برای مخفی نگاهداشتن مسیر، به جای حرکت به سوی شمال مکه که به یثرب میرفت، راهی جنوب مکه شد و به غار ثور که در دل کوه ثور قرار داشت پناه برد

و اما «فينحاس» فرزند يوشع بن نون از مؤمنين بني اسرائيل بود، ولي ياران و انصار زيادي نداشت و پس از مرگ وي 6 تن ديگر از اولاد و احفادش به پيامبري رسيدند كه عبارتند از:

1. بشير بن فينحاس 2. جبرئيل بن بشير 3. ابلث بن جبرئيل
4. اجر بن ابلث 5. قحتان بن اجر 6. عوق بن قحتان[2]

1-حضرت شيث (ع)                   2- انوش بن شيث (ع)                3- قينان بن انوش                      4-مهلائيل بن قينان (ع)      5-يارد بن مهلائيل (ع)                6-بردبن اخنوخ (ع)          7-اخنوخ بن برد (ع)                  8- متوشلخ بن اخنوخ(ع)     9- لمك (لامك) بن متوشلخ (ع)     10-سام بن نوح (ع)        11-ارفخشد بن سام (ع)               12-شالخ بن ارفخشد (ع)    13- فالغ (فالج) بن هود (ع)          14- يروغ(رعو) بن فالغ (ع) 15-صاروغ (سروج) بن يروغ (ع)    16- تاجور(ناحور)بن صاروغ(ع)    17-تارخ بن تاجور (ع)              18- قيدار بن اسماعيل (ع)  19-ببرز بن لاوي (ع)               20-احرب بن ببرز (ع)    21- ميتاح بن احرب (ع)              22- عاق بن ميتاح (ع)     23-خيام بن عاق (ع)                   24-مادوم بن خيام (ع)     25-ذوالقرنين (ع)                       26- حضرت خضر (ع)    27-حضرت يوشع (ع)                  28-كاليب بن يوفنا (ع)      29-فيخاس بن يوشع (ع)              30-بشيربن فيخاس (ع)       31-جبرئيل بن بشير (ع)                32-ابلث بن جبرئيل (ع)       33-احمر بن ابلث (ع)                  34-محتان بن احمر (ع)          35-عوق بن محتان(ع)                  36-حضرت الي (ع)       37-حضرت القانا (ع)                   38-سموئيل (شموئيل)   39-طالوت(ع)                           40-جاد نبي (ع)          41-لقمان حكيم(ع)                         42-ناتان (ع)           43- آصف بن برخيا (ع)                 44-صفورا بن آصف (ع)     45- منبه بن صفورا (ع)                46-هندوا بن منبه (ع)        47-اسفر بن هندوا (ع)                  48-رامن بن اسفر (ع)          49-اسحاق بن رامن (ع)                50-ايم بن اسحاق (ع)           51- حنظله بن صفوان (ع)             52- حضرت احيا (ع)    53-حضرت شمعيا (ع)                  54-حضرت عدو (ع)       55-حضرت حناني (ع)                56-حضرت عزريا (ع)     57-حضرت حز قيلذ (ع)                58- عوبد ياهو (ع)         59-حزئيل (ع)                           60-العاذار(ع)                     61- ذكريا بن يهوداع (ع)               62-هوشع (ع)           63-حضرت شعيا (ع)                   64-حضرت عدد (ع)         65-حضرت ميخا (ع)                    66-حضرت حيقوق (ع)   67-منذر بن شمعون (ع)                 68-دانيال نبي (ع)        69-مكيخا (ع)                           70-انشو (ع)                   71-رشيخا (ع)                           72-نسطورس (ع)               73-مرعيد بن نسطورس (ع)           74-بحيرا (ع)             75-منذر بن معون (ع)                   76-سلمه بن منذر (ع)        77-برزه بن سلمه (ع)                  78-ا بي بن برزه (ع)         79-دوس بن ابي (ع)                    80-اسيد بن دوس (ع)         81-هوف (ع)                            82-يحيي بن هوف (ع)           83-حضرت ارميا (ع)                  84-مرد خاي (ع)             85-حجاي پيامبر (ع)                   86-زكريا بن براشيا (ع)     87-حضرت عزير يا عزرل (ع)      88-ملاخي (ع)          89-زردشت (ع)                        90-جرجيس (ع)                  91-خالد بن سنان (ع) 

قرآن و انبياء

شامل : مطالب شنيدني دربارة پيامبران

آيات مربوط به پيامبران در قرآن

مشخصات بيش از يكصد پيامبر

مطالب شنيدني درباره پيامبران

پسر و وصي فينحاس از زندگی ایشان اطلاعاتی در دست نیست

«اليسع» واژه‌اى معرّب و اصل آن در عبرى «اليشع» يا «اليشاع» به معناى «خدا مى‌بيند» يا «خدا نجات مى‌دهد» است، زيرا در زبان عبرى «إل» به معناى «خدا» و «يشع» به معناى «نجات دادن» يا «ديدن» است.(1) گرچه برخى آن‌را واژه‌اى عربى و از ريشه «وَسِعَ، يَسَعُ» گرفته، و دليل آن را وسعت علم آن حضرت يا تلاش وى در طلب حق و طاعت خدا دانسته‌اند. جماعتى از كوفيان آن‌را با دو لام و به صورت مشدّد «اللّيسع» قرائت كرده‌اند ولى هر دو قول ضعيف است، زيرا در زبان عربى «ال» بر اسمى كه بر وزن «يفعل» آمده مانند يزيد و يَعْمر، داخل نمى‌شود؛ همچنين هيچ اسمى در اين زبان به صورت «يسع» نيامده است، تا با ورود «ال» بر آن اين كلمه مشدد شود.(2)

نسب حضرت الیسع:

بعضى گفتند يسع بن اخطوب پسر عم الياس است كه خليفه الياس بود در بنى اسرائيل.(3)

در کتب مقدس و از جمله انجیل بارها از حضرت «ایلیا» یاد شده است. گاهی او را «آلیا» یا «ایلی » گفته اند. این اسم در کتابهایی آمده است که قدمتی بسیار پیشتر از اسلام دارند; یعنی قبل از تکامل زبان عربی و به وجود آمدن حرفی مثل «ع ». با این توضیح، اگر اول: آلیا، ایلیا و ایلی به جای الف حرف ع بگذاریم می شود: عالیا، عیلیا و عیلی.

حالا دیگر حضرت ایلیا را می شناسید. او آشنای دلهای ماست. حضرت علی، علیه السلام، جانشین پیامبر و پدر یازده معصوم است. او کسی است که دیوار کعبه به خاطر تولدش شکافته شد. کسی که در سیاهی شب با کوله باری بر دوش به دستگیری و کمک فقرا می رفت. او کسی است که شیر خدا و حیدر کرار بود و به نیروی الهی در خیبر را از جا کند.

در این مطلب به شرح ماجراهای شگفت انگیز و شیرین درباره او از زمانهایی دور پرداخته شده، زمانهایی که او را با نام «ایلیا» می شناختند.

این مطلب از ویژه نامه رشد جوان انتخاب شده است.

حضرت الیاس از انبیای بنی اسرائیل است که در قرآن کریم، در سوره های انعام و صافات از او یاد شده است. به عبری "ایلیا "یعنی خدای من "یهوه" خوانده می شود. منابع اسلامی گویند الیاس از دودمان حضرت هارون علیه السلام برادر حضرت موسی علیه السلام است. او در شهر "بعلبک" یکی از شهرهای لبنان زندگی میکرد که مردم آنجا "بت بعل "را می پرستیدند. خداوند او را مبعوث به رسالت کرد تا مردم را به سوی توحید دعوت و از پرستش آن بت ها و نپرستیدن خدا توبیخ کند. او در آغاز، خداوند را به عنوان احسن الخالقین ستایش کرد و به مردم گفت که چرا چنین خدائی را نمی پرستید؟ و چرا نمی ترسید؟ در آغاز پادشاه شهر دعوتش را پذیرفت، ولی همسر پادشاه او را وادار کرد تا از پیروی الیاس سرپیچی کند و به مخالفت با او قیام نماید. لذا پادشاه به تحریک همسرش از اطاعت او دست کشید و در صدد قتل آنحضرت بر آمد. الیاس باز هم در باره ربوبیت خدا آنها را ارشاد کرد و گفت: پروردگار عالم اختصاص به یک قوم و دو قوم ندارد، او خدای شما و خدای پدران گذشته شماست. اما آن قوم دعوت او را نپذیرفتند و خود را در معرض عذاب خدا قرار دادند و فقط عده کمی به او ایمان آوردند. بعد از همه این مشقات و سختیهائی که الیاس کشید به کوهها و بیابانها گریخت و بقولی " حضرت الیسع علیه السلام "را بجای خود برای بنی اسرائیل منصوب کرد و خدای تعالی او را از میان آنها برد. در بعضی از تواریخ آمده که 880 سال قبل از میلاد حضرت عیسی علیه السلام، الیاس به آسماها عروج کرد. روایات مختلفی است مبنی بر اینکه الیاس مثل حضرت خضر علیه السلام همیشه زنده است و او موکل بر دریاهاست و یا اینکه ایندو بزرگوار هر ساله در مراسم حج با همدیگر ملاقات میکنند، گرچه صحت اعتبار این گونه روایات چندان اثبات نشده است.

اسماعيل صادق الوعد اسماعيل صادق الوعد، از جمله پيامبرانى است كه به مقام رسالت نيز نايل شده، اما داستان دعوتش در قرآن مطرح نشده است. بنا به نظر اكثر مفسران و سيره نويسان، وى همان اسماعيل پسر ابراهيم بوده و برخى بر آنند كه وى اسماعيل ديگرى است كه فرزند حزقيل بوده و به مقام نبوت بنى اسرائيل نايل شده است.   �به هر تقدير از ميان آيات و روايات موجود درباره او شيوه هاى تبليغى اش را استخراج خواهيم نمود. از جمله آياتى كه مستقيماً در مورد مقام و شأن او نزد خداى تعالى است عبارتند از:   وَإِسْمعِيلَ وَإِدْرِيسَ وَذَاالْكِفْلِ كُلٌّ مِنَ الصّابِرِينَ * وَأَدْخَلْناهُمْ فِى رَحْمَتِنا إِنَّهُمْ مِنَ الصّالِحِينَ؛(1)   و اسماعيل و ادريس و ذوالكفل را ياد كن كه همه از شكيبايان بودند. و آنان را در رحمت خود داخل نموديم، چرا كه ايشان از شايستگان بودند.   وَاذكُرْ إِسْمعِيلَ وَالْيَسَعَ وَذَا الكِفْلِ وَكُلٌّ مِنَ الأَخْيارِ؛(2)   و اسماعيل و يسع و ذوالكفل را به يادآور كه همه از نيكانند.   فَبَشَّرْناهُ بِغُلامٍ حَلِيمٍ؛(3)   پس به ابراهيم، پسرى بردبار را بشارت داديم.   نام اسماعيل دوازده بار در قرآن ذكر شده و در بيشتر موارد همراه نام پدرش ابراهيم(ع)است.

حزقیل یا حزقیال (عبری:יחזקאל) به معنی خداوند نیرومندی می بخشد) (به کسر و نیز فتح حاء و سکون زاء و کسر قاف و یاء الفى و لام آخر) کلمه مرکب است از حزق و از ایل و به معنى قوت الله می باشد. حزقیال، کاهنی از خانواده صادوق و از پیامبران بنی اسرائیل بود. حزقیال در سال ۶۲۷ قبل از میلاد ولادت یافت. او پسر بوزى کاهن بود که در یهودیه متولد گردید و هم در آنجا ایام طفولیت خود را بسر برد. وی در سن سی سالگی، کاهن اورشلیم شد. حزقیال ازدواج کرد و در تل ابیب در نزدیکی نیپور بابل و در منزل شخصی خودش زندگی می کرد، و مشایخ یهود با او مشورت می کردند. زن حزقیال در زمان کاهنی وی به طور ناگهانی مرد ولی خدا حزقیال را از عزاداری منع کرد. او به سال ۵۹۲ قبل از میلاد، به پیغمبری بنی اسرائیل رسید، و بیست و دو سال بنی اسرائیل را از بت پرستی بازداشته و به سوی خدا دعوت می کرد. در ابتدا بنی اسرائیل تحت تأثیر او قرار نمی گرفتند. تا این که سرانجام با شکسته شدن بت ها به خدای یگانه روی آوردند. او ابیهود (عبری:אבא של יהודים به معنی پدر یهود)، پسر انسان (عبری:ילד של איש) و تسلی دهنده اسرائیل (عبری:עמת) نامیده شده است. در زمان حمله بابلی ها، حزقیال در بابل سکونت داشت و بعد از محاصره اورشلیم در سال هشتم پادشاهی نبوکدنصر، در سال 598 قبل از مسیح، بخت نصر آن حضرت را اسیر کرده با یهویاکین شهریار یهودا و اسراء بنى اسرائیل در اراضى کلدانیان در کنار نهر خابور مسکن داد. او پیامبری بود که داوری بر هفت قوم آمون، موآب، فلسطین، صور، صیدون و مصر را اعلام کرد. گویند که حضرت از دوستان خالص و صمیمى ازمیاى نبى بوده است.
 

 بن یوفنّا از پیامبران بنی‌اسرائیل پس از موسی است. وی پس از در گذشت یوشع بن نون به امر بنی‌اسرائیل قیام کرد. بر اساس قول مورخین کالب بن یوفنا شوهر خواهر حضرت موسی بوده است . ولی مسعودی^{[منظور کدام مسعودی است؟]} در کتاب اثبات الوصیه پیامبر پس از یوشع بن نون را کالب نمی‌داند و می‌نویسد: «چون هنگام وفات یوشع بن نون فرارسید، خداوند به وی وحی نمود امانتی را که نزد اوست به فرزندش فنحاس بسپارد و او چنین کرد و از دنیا رفت . و پس از فنحاس نیز فرزندش بشیر بن فنحاس وصی او گردید و به مقام پیامبری رسید.»

حضرت فينحاس پسر حضرت  یوشع بود  وهمزمان  با ایشان پیامبران دیگر بودندكه سلسله وار به نشر آئين حضرت موسي ـ عليه السّلام ـ مي پرداختند از جمله كالب بن يوفنا، حزقيل، اسماعيل صادق الوعد، الياس، اليا و يسع و....[1]

و اما «فينحاس» فرزند يوشع بن نون از مؤمنين بني اسرائيل بود، ولي ياران و انصار زيادي نداشت و پس از مرگ وي 6 تن ديگر از اولاد و احفادش به پيامبري رسيدند كه عبارتند از:
1. بشير بن فينحاس 2. جبرئيل بن بشير 3. ابلث بن جبرئيل
4. اجر بن ابلث 5. قحتان بن اجر 6. عوق بن قحتان[2]

حضرت یوشع بن نون از پیامبران بنی اسرائیل و جانشین حضرت موسی علیه السلام و از فرزندان افرائیم بن یوسف بود. پس از موسی علیه السلام مدت سی سال زنده بود، کار بنی اسرائیل را سامان بخشید و به پیشوایی او بنی اسرائیل به جنگ عمالقه رفتند و شهر اریحا و سرزمین فلسطین را فتح کردند.
در قرآن مجید نام یوشع ذکر نشده است؛ ولی مفسران و محققان، در تفسیر آیه‌های 12 و 23سوره مائده و آیه 60 سوره کهف به داستان زندگی او پرداخته و این آیات را منطبق بر یوشع دانسته‌اند:
در تفسیر آیه 12 سوره مائده چنین آمده است:«و از میان آنان دوازده سالار گماشتم.»
موسی علیه السلام به فرمان خداوند دوازده سالار و نقیب را از میان اسباط دوازده‌گانه بنی اسرائیل برگزید تا از اخبار سرزمین شام یا سرزمین مقدس و مردم ستمگر آن پرس‌و‌جو کنند.
موسی علیه السلام آن دوازده تن را به آن سامان اعزام کرد. یوشع بن نون از زمره آن دوازده نقیب بود که سرانجام فتح آن دیار نیز به دست وی صورت پذیرفت.
هم‌چنین در تفسیر آیه 60 سوره کهف در داستان موسی و خضر، یوشع بن نون را یکی از دو مصاحب موسی علیه السلام دانسته‌اند.
مورخان عمر یوشع بن نون را صد و بیست سال و محل دفن وی را کوه افرائیم ذکر کرده‌اند.

منابع:
تاریخ انبیاء‌، رسولی محلاتی،‌ ج 2، ‌ص 181؛
اعلام قرآن خزائلی،‌ ص 712،
دانشنامه قرآن و قرآن‌پژوهی، ج2، ص 2380،

مقبره حضرت يوشع

وقتى حضرت آدم (ع ) وارد بهشت شد، در بهشت حوران پاكيزه سرشت بسيار بودند؛ اما حضرت آدم با آن ها الفتى نداشت . وقتى حضرت حوا آفريده شد و آدم بر او نگريست از او پرسيد: تو چه كسى هستى ؟
حوا شرمگين شد و چيزى نگفت ، جبرييل به آدم گفت : اين حواست ، او را براى تو آفريده اند و او محرم و همدم توست .

حضرت آدم وقتى فهميد كه حوا متعلق به اوست خواست به سوى او دست دراز كند جبرييل گفت : اى آدم ! اگر او را مى خواهى ، بايد او را عقد كرده و برايش مهريه تعيين كنى .
آدم فرمود: اى برادر! تو مى دانى كه من پولى و نقدى ندارم چگونه او را عقد كنم ؟
جبرييل گفت : سه بار به حبيب خدا محمد مصطفى (ص ) صلوات بفرستى تا حوا بر تو حلال

آدَم بر پایه اسطوره‌های سامی و کتاب مقدس یهودیان، مسیحیان و مسلمانان نخستین انسانی است که آفریده شده‌است. او ابتدا در بهشت می‌زیست. همچنین آدم را آدم التراب می‏نامند و کنیه‏اش ابوالبشر است و وصفش صفی‏الله که در ضمن در سوره‏های بقره ٬ اعراف ٬ حجر ٬ طه ٬ ص ٬ بنی اسرائیل و کهف از او سخن به میان آمده کهnhvn با روایت «سفر پیدایش» در عهد عتیق (تورات) اختلاف‏هایی دارد

حضرت یوسف علیه السلام فرزند یعقوب فرزند اسحاق فرزند ابراهیم علیهم السلام از پیامبران بزرگ الهی و اولین پیامبر بنی اسرائیل بود.
نام یوسف 25 بار در قرآن آمده و سوره ای نیز به نام او موجود است. این سوره داستان زندگی یوسف را به عنوان احسن القصص (بهترین قصه‌ها) از آغاز تا پایان بیان کرده است.

یعقوب فرزند اسحاق فرزند ابراهیم خلیل، ملقب به اسرائیل و از انبیای بزرگ الهی بود. یعقوب خاندان پاک و شریفی داشت، پدرش، اسحاق، از پیامبران بزرگ و مادرش دختر حضرت لوط بود.
حضرت یعقوب چهار زن داشت و از آنان 12 پسر پیدا کرد که به آنان فرزندان اسرائیل و اسباط دوازده گانه و بنی اسرائیل می‌گویند. لذا یعقوب جدّ بنی اسرائیل بود.
نام یعقوب 16 بار در قرآن آمده و یک بار نیز با عنوان اسرائیل از او یاد شده است. حضرت یعقوب علیه السلام پس از درگذشت پدرش، اسحاق، به مقام پیامبری رسید. شریعتی که تبلیغ می کرد همان شریعت ابراهیم علیه السلام و کتاب او هم همان صحف ابراهیم بود.
از زندگی حضرت یعقوب علیه السلام تنها دو واقعه در قرآن مجید آمده است؛ یکی آنکه هنگام مرگ از فرزندان خود پرسید:«بعد از من چه کسی را خواهید پرستید؟»
گفتند:«خدای تو و خدای پدرانت، خدای ابراهیم و اسماعیل و اسحاق را خواهیم پرستید.»
واقعه دیگر مربوط است به داستان یعقوب و یوسف و حوادثی که بر سر فرزندش گذشت، و اندوه وی در فراق پسرش، کوری چشمش و سرانجام، رسیدن به وصال یوسف و بازیابی بینایی‌اش.
یعقوب پس از تحمل و رنج و اندوه بسیار، در 140 یا 147 سالگی در مصر از دنیا رفت و هنگام مرگ به فرزندش، یوسف، وصیت کرد که جنازه او را به فلسطین ببرد و نزد پدر و جدش، اسحاق و ابراهیم، دفن کند.
یوسف نیز به وصیت پدر عمل کرد و وی را در حرم ابراهیم در شهر الخلیل به خاک سپرد. اکنون نیز قبر این خاندان در الخلیل بر جا است.
 

عيص پسر اسحاق و نوي ابراهيم است

از ايشان اطلاعات بيشتري در دست نيست

 روم، پسر عيص، پسر اسحاق، پسر ابراهيم (ع) بود.

از زندگي ايشان اطلاعاتي در دست نيست

پسر روم، پسر عيص، پسر اسحاق، پسر ابراهيم (ع) بود.

از زندگي ايشان اطلاعاتي در دست نيست

 اموس یا افرص ، پسر دارح، پسر روم، پسر عيص، پسر اسحاق، پسر ابراهيم (ع) بود.

از زندگي ايشان اطلاعاتي در دست نيست

 مقام حضرت ابراهیم من الداخل

وتوضح الصور مكان قدمیة محفورة فی الصخر بامر الله سبحانة وتعالى

ایّوب فرزند افرص از نوادگان حضرت اسحق و نوه ابراهیم بود. مادرش دختر حضرت لوط بود و همسرش رحیمه دختر افرایم فرزند یوسف فرزند یعقوب بود.

 مقبره حضرت ايوب
حضرت ایوب مردی خوش سیما، خوشخو، پرهیزگار، نیکوکار، مهربان و بخشنده بود. خداوند او را به پیامبری برگزید و به وی دارایی و فرزندان بسیار داد. او مردم را به سوی خداوند فرا خواند ولی تنها چند نفر به او ایمان آوردند.
شیطان بر سپاسگزاری ایوب رشک برد و آن را نتیجه رفاه و نعمت قلمداد کرد؛ گفت سپاسگزاری او به دلیل سلامتی و دارایی اوست. خداوند نیز نخست ایوب را به از دست دادن اموال و آنگاه به مصائب جسمی و بیماری آزمود ولی ایوب همچنان صابر و شکیبا و سپاسگزار ماند.
شیطان وقتی از فریفتن ایوب ناامید شد، بر آن شد تا همسر ایوب را همانند حواء بفریبد تا از این راه بر ایوب دست یابد.
پس از این ماجرا بود که حضرت ایوب با دلی سرشار از عشق و شور معنوی، پروردگار خود را می‌خواند و می‌گفت:«خدایا به سختی و رنج گرفتار آمدم و جز تو فریادرسی ندارم.»
خداوند بزرگ دعای او را پذیرفت و دردها و بیماری های او را درمان بخشید و آنچه را از دست داده بود به وی بازگردانید.
درباره چگونگی و انواع مصائب حضرت ایوب سخن‌های ناروا و افسانه‌های زیادی گفته شده که از ساحت قدس آن پیامبر الهی به دور است.